Het importeren van een conflict

Het importeren van een conflict

Ik zie het al een tijdje aan. Twijfel of ik er iets over moet zeggen, schrijven. Weet ik er wel genoeg van af? Waar bemoei ik me mee? En toch… voel ik die noodzaak. Ook gebaseerd op de gesprekken die ik voer binnen míj́n eigen bubbel. Ook die meningen doen er toe. Dus ik spreek me uit. Niet omdat ik gelijk heb, maar simpelweg om het gesprek te blijven aangaan. Ik hoor dus ook graag wat jij er van vindt… de demonstraties en uitingen over conflicten in het buitenland zoals tussen Oekraïne en Rusland of tussen Israël en Hamas.

Je kunt het niet goed doen

Bij het ventileren van elke mening loop je een risico. Je kunt het namelijk nooit goed doen. Met het ene woord krenk je de ene groep, met een ander woord raak je de volgende in het hart. Bij voorbaat maak ik dus excuses voor fouten, pijn of verdriet. Dat is niet wat ik probeer te bereiken. Het toont alleen maar meer aan waarom we een conflict aan het importeren zijn. Het voeren van gesprekken over hoe we oorzaken kunnen wegnemen en hulp kunnen bieden lijkt voorbij. Inmiddels staan we hier ook regelmatig recht tegenover elkaar. En daarnaast moeten we ook niet denken dat we een dergelijk langslepend conflict zoals dat tussen Israël en de Palestijnen (of Hamas) zomaar kunnen beïnvloeden of beëindigen. Laat staan dat ik voldoende historisch besef heb om het volledig te doorgronden.

Niemand heeft de schuld

Laat ik voorop stellen dat ik niemand de schuld in de schoenen wil schuiven. Daar waar dat bij Rusland en Oekraïne in je hoofd wellicht gemakkelijker gaat is dat in het midden-oosten vrijwel onmogelijk. Als het gaat om het heden is er in oktober iets gestart wat nu met (te) grote antwoorden wordt vergolden. Waar eigenlijk alleen verliezers zijn. Met veel te veel slachtoffers die niets met de kern van het conflict te maken hebben. Die toch geen Hamas waren. Het is in een oorlog of gevecht schrijnend om te zien hoeveel verdriet er aan beide kanten ontstaat. Wat kan winnen dan in hemelsnaam nog opleveren? En is er dan nog wel sprake van een overwinning… niet in mijn gedachten. Voor geen van beiden.

In Nederland…

…Zie je zelden een groots opgezet protest rondom de oorlog in Oekraïne. We vangen duizenden vluchtelingen op en tonen daarin wellicht barmhartigheid. Al vertoont onze hulp ook hier en daar barstjes. Wellicht komt het door het ontbreken van ‘echte emotie’ rondom het conflict. Geen enorme historie die fundamentalisme oproept of religieuze oorzaken kent? Ik weet het niet zo goed.

Bij het conflict in Israël en Gaza zie je veel meer diep geraakte mensen die pijn ervaren. Aan beide zijden. Een conflict dat al decennialang wordt doorgegeven van generatie op generatie.

Ik vind het ingewikkeld dat een groep mensen zich manifesteert op allerlei plaatsen om aandacht te vragen voor de Palestijnse zijde. Studenten bezittingen van een Nederlandse universiteit innemen, vernielen en vervolgens dat afdoen met de term ‘collateral damage’ (bijkomende schade) die in het niet valt bij het grote doel.

Het grote doel is echter niet op deze manier te behalen. Banden doorknippen met Israël is nobel en lijkt wellicht het juiste om te doen, maar het maakt ook dat je een kant kiest. Dat er polarisatie ontstaat. Dat je weet wie gelijk heeft.

En daar heb ik simpelweg te weinig kennis voor. Zoals veel mensen om me heen ook. Ik wil graag luisteren naar het hele verhaal. Begrijpen. Het gesprek aangaan. Maar wil niet dat we hier op de grachten, in stations of op andere plekken de strijd aangaan met de politiemensen, vernielingen aanrichten of anderen de maat nemen. Eisen stellen die totaal onrealistisch zijn. Onherkenbaar in beeld komen. Onwaarheden verspreiden op social media. Conclusies trekken die er niet zijn. Politie berichten van te hard ingrijpen als er ook demonstranten te hard demonstreren.

Zo importeren we het conflict binnen onze maatschappij die toch al zo verdeeld is. Die moeite heeft met het vasthouden van elkaar en waarbij een diskwalificatie op een liedjeswedstrijd meer verdriet veroorzaakt dan het nieuws dat we elke avond op TV geserveerd krijgen over oorlogen in andere gebieden.

Laat het conflict waar het is

Ik vraag iedereen het conflict te laten waar het is. De gevechten en ruzies niet mee te nemen naar hier. Neem in plaats daarvan de tijd om elkaar hier te begrijpen. Samen te werken aan datgene wat helpt om aan iedereen te laten zien dat alles begint en eindigt met elkaar. Met het gesprek. En zeker niet met alleen het schreeuwen van je eigen mening. Je moet ook luisteren naar de ander.

Help mij te begrijpen wat nodig is. Alleen dan kan ik bijdragen. Door dingen in dit land kapot te maken en anderen tegen je in het harnas te jagen komen we niet samen verder. Dat proef ik overal om me heen. Jullie bijzaak – in de zin van de schade die demonstraties veroorzaken – wordt mijn hoofdzaak. Dat raakt aan mijn normen en waarden. Kunnen we een andere manier vinden om aandacht te vragen en het conflict daar op te lossen waar het begon? Wat kan ik voor jullie betekenen?

Ik wens iedereen daar veel sterkte en wijsheid bij…