Asiel

Asiel

Afgelopen week mocht ik deelnemen aan een bijeenkomst van de Stichting “Positieve Impact”. Een van mijn grote voorbeelden, Jan Rotmans, opende daar de middag met een inspirerende bijdrage over impact-makers. Indrukwekkend aan het begin met een fragment van de bijzondere toespraak van Joelia Navalnaya – de weduwe van Navalny – die doorgaat met impact maken. Maar ook met uitnodigende citaten als: ‘…je hoeft je niet te schamen als je weinig impact maakt, je moet je schamen als je niets doet…’. Vol met energie kwam ik weer thuis, net als veel van de collega’s en andere goeddoeners.

Waarom staat er dan toch ‘Asiel’ boven dit stuk? Omdat het daar over impact gaat. En ik het goed vind om daar mijn (persoonlijke) mening over te geven. Er zijn nog veel meer problemen in Nederland of in de wereld, maar vluchtelingen, ontheemden, asielzoekers en statushouders worden ervaren als een probleem van ons allemaal. Zowel op landelijk niveau als lokaal.

Stentor

Vandaag bijvoorbeeld stond er een artikel in de Stentor over de plaatsing van 220 asielzoekers in het Fletcher hotel in Hoenderloo. Een gebeurtenis met impact waarbij ik begrijp dat de gemoederen hoog oplopen. Zeker ook omdat de gemeente zo snel handelde dat de vergunningen nog niet rond zijn. De reden dat er zo snel moest worden gehandeld is de verplaatsing van asielzoekers uit andere locaties. Deze locaties sluiten binnenkort de deuren omdat ze niet meer beschikbaar zijn. Zo gaan de tenten in Biddinghuizen weer de opslag in omdat er diverse evenementen op dat terrein zijn gepland.

Voor zes maanden wordt het hotel minimaal gehuurd door het COA dat dit model vaker in Nederland gebruikt. En net als veel andere mensen denk ik dat afgelegen of wat verouderde hotels hier een prima boterham aan verdienen. Het is niet anders.

Toch ben ik vóór de opvang. Deze mensen waren al in Nederland en worden van plek naar plek versleept. Omdat we in ons land de opvang onvoldoende structureel op orde hebben. Het kan niet zo zijn dat mensen die op een juridisch juiste wijze ons land uitkiezen om een asielprocedure in te gaan onmenselijk worden behandeld en onder erbarmelijke omstandigheden worden gehuisvest.

Reacties

Het artikel roept een storm aan reacties op. Begrijpelijk, want het zal je maar gebeuren. Dat in je minder dan 1500 inwoners tellende dorpje meer dan 200 anderen gebruik gaan maken van de voorzieningen en ruimte. Over impact gesproken. Mijn vermoeden is echter dat veel van de reacties vanuit zorg, angst, uitvergrote voorbeelden en onwetendheid voorkomen. Want ik heb de Apeldoornse medemensen hoog in het vaandel staan. Niemand is voor overlast, weinigen voor gelukszoekers. De recente situatie in Beekbergen, waar 80 minderjarige asielzoekers in een soortgelijk hotel werden gehuisvest bewees echter dat het – achteraf – allemaal mee kan vallen. Waarbij Beekbergenaren en de dorpsraad zich van hun beste kant hebben laten zien en zelfs de voetbalclub een team van jonge asielzoekers ondersteunde.

60 van deze 80 jongeren komen binnenkort bij mij in de buurt wonen. Op het Apeldoornse AZC aan de Deventerstraat. Daar zitten al enige tijd meer dan 300 andere asielzoekers in de opvang. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat ik zelf tot op heden geen enkele vorm van overlast heb meegemaakt. Al kan ik niet spreken voor de ondernemers op winkelcentrum ‘t Fort of de omwonenden aan de Homerusstraat bijvoorbeeld.

Wel nodig ik alle reageerders uit om eens kennis te gaan maken. Toen ik bij één van de vrijwilligersavonden was in het hier in de wijk gelegen centrum was ik onder de indruk van de verhalen die de mensen vertelden over hun vlucht, de achtergrond daarvan en de route die ze daarbij hadden afgelegd. Maar ook onder de indruk van de leegheid van het bestaan op het AZC. De dagen duren lang en de activiteiten zijn soms schaars.

Ik hoop dus dat de mensen die zorg hebben over overlast, over gelukszoekers die onze voorzieningen leegroven of huizen en werk wegkapen van onze kinderen ook de kans nemen om eens ter plekke te gaan kijken. Hoe je met misschien 3 vreemde anderen op een kamer ligt in twee stapelbedden. Hoe je dagritme er uit ziet en hoe uitzichtloos je procedure er soms uit kan zien.

Instroom

Laat het duidelijk zijn. Persoonlijk ben ik er ook voor om de instroom van nieuwe asielstromen te beperken. Omdat het ook echt de kluwen van problemen (wonen, zorg, onderwijs, etc.) deels versterkt. We kunnen niet jaarlijks een stad in Nederland bijbouwen om de rechthebbende te huisvesten. Onze andere opdrachten in Nederland en ook in Apeldoorn zijn al uitdagend genoeg. Maar het beperken van de instroom is een landelijk thema dat door het nieuwe kabinet zal moeten worden opgepakt. Ik ben ook van mening dat met alle miljarden euro’s die in Europa worden besteed aan het beheersen en vormgeven van de stroom vluchtelingen kunnen worden besteed aan hulp in de regio. Al is de stabiliteit van de landen van herkomst helaas vaak blokkerend. Daarnaast is het juridisch vast ook ingewikkeld als je ziet hoe Engeland worstelt met het idee dat hun vluchtelingen in Rwanda kunnen worden opgevangen.

Het is ook de vraag of we op lange termijn voldoende mensen hebben om al het werk dat er in Nederland te doen is wel uit onze eigen groei kunnen halen. Want naast asielzoekers zien we natuurlijk ook een stroom van arbeidsmigranten die blijkbaar nodig zijn. In praktische banen zoals bij de Apeldoornse van Drie groep (slachterij), maar ook in hoog-technologische banen zoals het Veldhovense ASML deze week maar weer eens duidelijk maakte en waar òòk een artikel in de Stentor over is geschreven (“Met lede ogen zien we hoe de grens sluit voor jonge talenten”, pag. 12).

Menselijkheid

Ik doe een beroep op ieders menselijkheid. Vanuit de kernwaarden van ook mijn CDA Apeldoorn hoop ik dat we ruimte kunnen maken in ons hart voor alle mensen die dat nodig hebben. Zodat bestaanszekerheid niet alleen een egoïstische term voor ‘eigen’ individuen is. Natuurlijk kan een asielzoeker alleen rechtmatig statushouder worden. Moeten overlastgevers zo snel mogelijk worden uitgezet en is in Nederland echt onvoldoende ruimte voor een structureel aanhoudende en groeiende stroom mensen. Natuurlijk moeten we voor opvang van Oekraïeners een eigen bijdrage vragen als ze een normaal inkomen hebben.

Maar voor nu, voor de mensen die er zijn, zowel tussen ons in in de eigen wijken, als op afgelegen sobere locaties van een AZC hoop ik dat we met de hand over ons hart kunnen strijken. Ze kunnen helpen om een bestaan op te bouwen. Hoe zouden wij zelf in den vreemde willen worden behandeld als je eigen land in problemen is of je er niet meer welkom bent. Een barmhartige uitgestoken hand is dan een waardevol gebaar. Maakt impact.

Impact maken

En dan ben ik weer terug bij mijn inleiding. Impact maken. Daar gaat het om. Ik weet zeker dat we met elkaar in staat zijn impact te maken. In het leven van alle mensen die kwetsbaar zijn en hulp nodig hebben. Ik ben begonnen met iets te doen en wil nooit worden beschuldigd van niets doen. En dat mag dus ook zoiets kleins zijn als een blog schrijven. Je mening geven. Inzichten geven aan de lezers. Ook jou uitdagen impact te maken. Want dan verdubbelen we onze impact. Maar ik ga ook door met het op een veilige en juiste wijze ondersteunen van de opvang van mensen die in ons land een veilige plek zoeken. Omdat ze gewoon ook mensen zijn. En jij?